- By Marianne Elken
- In Blog, ElkenTalent, jezelf zijn, loopbaanontwikkeling, Persoonlijke ontwikkeling, zelfrealisatie
Waarom Curlingouders onbedoeld hun kinderen hinderen
Totdat ik gisteren het televisieprogramma De Luizenmoeder terugkeek had ik nog nooit van de term Curlingouders gehoord. Als beelddenker kreeg ik meteen de slappe lach. Zie je het al voor je? Ouders die druk aan het bezemen zijn om hun kinderen een obstakelvrije weg te geven. Lekker gladjes je doelen bereiken… Of toch niet?… Zou de Duitse leraar zeggen. Maar dat is weer een ander programma. Waarom Curlingsouders onbedoeld hun kinderen hinderen.
Van luizenmoeder naar curlingouder
Voor degenen die niet weten wat de curlingsport doet, kijk dan even naar deze korte video. Vanaf 1 minuut 15 zie je dan dat teamleden met speciale borstels het ijs krasvrij maken zodat de platte curlingschijf zo weerstandloos mogelijk z’n doel bereikt. Wat een briljant gevonden term vind ik dit van De Luizenmoeder. Maar wat blijkt na een duik op het internet? De Deense psycholoog Bent Hougaard had deze term in 2004 al bedacht.
Curlingouders hinderen onbedoeld hun kinderen
Als loopbaanprofessional kom ik steeds vaker millennials tegen die niet opgewassen zijn tegen de teleurstellingen in het (werk)leven. Als ik vraag waarom ze voor hun (afgebroken) opleiding hebben gekozen, halen ze hun schouders op. Dan blijkt dat zelfs de schoolkeuze door de ouders is gemaakt. Overigens hebben ze daarin niet altijd de plank misgeslagen, hoor. Maar in het wegpoetsen van oneffenheden, hinderen deze ouders hun kinderen in het leren omgaan met tegenspoed.
Curlingouders in de reddersrol
Met wat doorvragen blijkt dat deze doelgroep gewend is geraakt aan ouders die altijd klaar staan om de problemen van de kinderen op te lossen. Super lief en goed bedoeld. Daar is geen twijfel over. Het vervelende effect echter is, dat een onbewuste boodschap aan het kind wordt doorgeven. Namelijk dat het niet in staat is de eigen problemen op te lossen en daar papa en mama voor nodig heeft. Bovendien kan die afhankelijkheid aanvullend nog gevoed worden door de aanvullende bron te zijn voor de financiën van hun kind. En dat alles doet het zelfvertrouwen van het kind geen goed. Met als gevaar dat dit patroon zich voortzet in het volwassen leven.
Prinsen en prinsesjes
Naast de onzelfstandigheid en afhankelijkheid kan er nog een gevaar op de loer liggen. Door steeds weer de weg vrij te maken van oneffenheden, creëren we als ouders onze eigen prinsen en prinsesjes. En als we dan ook nog gaan roepen ‘je kunt alles worden en bereiken wat je maar wilt’ banen we de weg naar prestatiedruk. Gewoon jezelf zijn, lijkt dan voor veel millennials niet meer genoeg te zijn.
Beschermende opvoeding
Die beschermende opvoeding is mij niet onbekend. Ook mijn ouders hebben alles op alles gezet om hun drie kinderen alles te geven wat maar in hun mogelijkheid lag. Financiële zekerheid bieden was, en is belangrijk voor ze. Werken bij een publieke werkgever gaf die zekerheid. Niet zo gek dat ik die lijn heb voortgezet, totdat ik besloot het ondernemerschap op te pakken. Of ik gek geworden was, vroegen ze. ‘Wie laat nu een goedbetaalde baan gaan en kiest voor onzekerheid?’ Ik was toen 42 jaar, moeder van onze twee kinderen en was al vijf jaar bezig die beslissing te nemen. Mijn besluit stond vast: ik wilde mijn eigen weg gaan.
Recht op het maken van fouten
Ben ik nu zelf ook een curlingouder geworden? Ik denk het niet, maar voor een eerlijk antwoord, zal ik het onze kinderen eens vragen. Wat mij wel geholpen heeft, is een wijze opmerking van mijn schoonmoeder ‘elk kind heeft recht op het maken van eigen fouten’. Niet makkelijk, maar wel te trainen. Het resulteerde in ‘doods’-angsten uitstaan om naast onze 4-jarige zoon te fietsen, die aandacht had voor alles, behalve het verkeer. En het resulteerde ook in een gevleugelde uitdrukking van mij naar de kinderen met ‘los het op’. Ben ik een curlingouder? Misschien niet een curlingouder die het pad effent voor de kinderen, maar wel samen met de kinderen.
De paradox van Curlingouders
Eigenlijk is het nogal paradoxaal. Enerzijds maken ouders heel liefdevol de weg vrij van obstakels, zodat hun kinderen moeiteloos en zorgeloos kunnen leven. Tegelijkertijd blokkeren ze de weg voor hun kinderen om al vroeg te leren omgaan met tegenslagen. En zeg nu zelf… Hoe kun je nu zelfvertrouwen opbouwen als je nooit geleerd hebt met tegenspoed om te gaan? Als je niet weet wat het is om zelf iets te bereiken of te overwinnen? Als je niet weet wat het is om jezelf te mogen ontdekken? Om te genieten van de prestatie die je zelf hebt gecreëerd?
De kracht van het opstaan
Het eerste wat de millennial kandidaten, waarmee ik werk leren, is verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen problemen in het (werk)leven. De probleemhebber is de probleemoplosser. Ze hebben juist te ervaren dat het (werk)leven niet altijd leuk is, maar dat ze niet afhankelijk hoeven te zijn van de situatie. Ze mogen juist het stuur van hun eigen leven in handen nemen. Dan ervaren ze ook dat de kracht niet ligt in het nooit vallen, maar in het steeds weer opstaan. Zoals de Chinese wijsgeer Confucius zo’n 2500 jaar geleden al zei.
Lees ook:
waarom je beter focust op balans dan op stabiliteit
Als je uit de verf wilt komen, open dan eerst jouw blik
