- By Marianne Elken
- In Blog
Uit het (werk)leven gegrepen
Degenen die mij kennen, weten dat ik van beweging houd, zowel op mentaal, fysiek als emotioneel vlak. Steeds met het doel je vitaal en vrij te voelen de beste versie van jezelf te worden en van daaruit betekenisvol bij te dragen. Cliënt Freek drukte mij echter met mijn neus op de feiten; het leven is niet helemaal maakbaar… Het verhaal van Freek, uit het leven gegrepen.
Mijn naam is Freek. Ik ben 55 jaar en na 30 jaar sta ik op straat met een sociale regeling. Ik leefde voor mijn werk, was en ben een einzelgänger en uitstekend met cijfers. Ik deed de complexe financiën tot op twee cent achter de komma en ook die kon ik verantwoorden. Mijn zeven pennen lagen op een rij in mijn la en ik kon precies zien of er een collega aan had gezeten. Ze testten dat ook regelmatig uit 🙂 Ook met taal was ik spitsvondig. Bij mijn ex-werkgever werd dit als typisch Freekeriaans taalgebruik gezien. Wat nu? De mallemolen in van de werkloosheid, van alles leren met betrekking tot profileren en solliciteren, terwijl ik sociaal en communicatief niet vaardig ben. Een gevalletje IQ, maar weinig ontwikkeld EQ. Alleen maar lastig die gevoelens weet ik, omdat ik mijn beide ouders al jong heb moeten missen. Hun foto’s staan nog altijd in mijn woonkamer. Een vrouw? Nee, die heb ik niet, dat voelde te ingewikkeld en gaf het idee dat ik mijn vrijheid kwijt zou zijn.
Op naar de zoveelste netwerkborrel… en laat ik daar nu een energieke en enthousiaste coach tegenkomen die mij wil helpen mijn sociale vaardigheden op een hoger plan te zetten. De sessies met haar waren louterend. Een woord dat ik graag gebruik vanuit mijn kerkelijke activiteiten. Ze hielp mij om verbaal en non-verbaal mijzelf te mogen zijn en van daaruit verbinding te maken met anderen. Lastig.. dat wel, vooral omdat het nieuw voor me was. De gekste dingen hebben we gedaan; afscheid genomen van emotionele ballast, lopen door de ruimte alsof ik een mannequin was op de catwalk en zij mij maar verbeteren in rechtop, krachtig en vitaal lopen. Hier en daar plukte ze aan mijn schouders, duwde ze in mijn rug en liet ze mij met mijn heupen swingen om meer beweeglijkheid te realiseren.
Toen… speelde mijn gezondheid op, een oude kwaal diende zich weer aan. We namen een time-out voor het herstel, maar wat had ik weer zin om mij op andere kanten van het financiële werkveld te storten. Nieuwe zaken leren en tegelijkertijd bijdragen met mijn kennis aan het leven van anderen. Mooi!
En nu…
Nu ben ik dood… te jong en oorzaak onbekend, maar wel een natuurlijke dood. De buren hebben mij aangetroffen. Het zoveelste kaartje met bemoedigende woorden van mijn coach heb ik nog kunnen lezen. De andere stonden op de kast. Jammer dat ik mijn werkleven geen vervolg meer heb kunnen geven. Ik was er klaar voor, maar heb er zo ook vrede mee. Het afschudden van de emotionele ballast heeft daar zeker aan bijgedragen. Het is goed zo.
De naam Freek is om privacy redenen gefingeerd. Dit verhaal is ter nagedachtenis aan hem.
Marianne Elken
