Waarom jezelf zijn soms best ingewikkeld is
We zeggen het zo makkelijk: ” joh, gewoon jezelf zijn!” Yeah, right! Alsof dat altijd zo moeiteloos gaat. Leuk hoor dit soort goedbedoelde adviezen, maar voor de meeste mensen onder ons is dat nog knap lastig. Zelf mocht ik dat aan den lijve ondervinden tijdens een fotoshoot vorige week met vakvrouw en fotografe Pamela Bakhuizen. Zodra ze de lens op mij richtte, was ik niet echt mezelf meer. Toch interessant wat zich dan binnenin je afspeelt. Wat gebeurde er eigenlijk?
Jezelf zijn
Toegegeven, ik ben meer held achter een camera, dan ervoor. Het maffe is dat ik in het geven van coachsessies, trainingen en presentaties, mijzelf als een vis in het water voel. Volledig op mijn gemak. Bezig met wat ik het liefste doe, namelijk kennis delen, ontwikkelen en samen op zoek gaan naar de beste versie van jezelf. Kortom jezelf zijn en gewoon gaan doen waarvoor jij in de wieg gelegd bent. Niet dat ik heiliger ben dan de paus hoor. Ook ik maak me tijdens jobmarketingsessies schuldig aan het eerder goedbedoelde advies. Wel formuleer ik het iets anders, namelijk ‘blijf dicht bij jezelf’. Dat is vaak makkelijker te overbruggen. Het veronderstelt dat de persoonlijkheid ‘jij’ dicht bij zijn ‘authentieke zelf’ blijft. Van daaruit is het makkelijker de vertaling te maken naar ‘wat voor jezelf belangrijk is om te doen’ of ‘wat jou werkelijk interesseert’.
Lijdend voorwerp
Toch fascinerend dat ik niet bij mezelf wist te blijven toen de cameralens op mij gericht was. Opeens was ik het lijdende voorwerp. Ik had graag gezegd het ‘leidende voorwerp’, maar lijden met de lange ij dekt de lading toch beter. Hoewel de fotografe misschien wel meer geleden heeft. Arme Pamela heeft van alles uit de kast moeten trekken om de ‘real me’ te vinden, zo voor het oog van de camera. “Even diep inademen en schouders laten zakken bij het uitademen” heeft ze wel een paar keer moeten herhalen die middag. En haar opmerking “zodra ik de camera voor mijn gezicht houd, ben ik je kwijt”. Fascinerend zo’n proces!
Jezelf tegen komen
Dat zijn zo de momenten waarop je als coach en mens ook weer heerlijk jezelf tegenkomt. In de praktijkruimte hangt zelfs een ansichtkaart aan de spiegel waarop de spreuk staat: “ik kwam laatst mezelf tegen. Je krijgt de groeten.” Die hangt er al jaren, omdat de tekst mij niet voor niets aansprak. En ook bij de deelnemers aan mijn coachprogramma’s komt er altijd een lach, wanneer ze deze kaart zien hangen. Iedereen die bezig is zichzelf te ontwikkelen naar authenticiteit, herkent de humor erin.
Trigger uit het verleden
Ook moest ik weer denken aan mijn zesde klas lagere school, wat nu groep acht is. Iemand in onderwijskundeland had in zijn of haar wijsheid bedacht dat hoofdrekenen getoetst moest worden met een cassetterecorder. In een groepje van vijf kinderen moest je ieder met een koptelefoon op, het cassettebandje afluisteren. Daarop vertelde een stem welke som je moest uitrekenen. Het bandje liep gewoon door en je had de tijd tot aan de piep om het antwoord op te schrijven. Spelregel was dat je de som niet mocht meeschrijven op papier. Alles moest auditief en voor de volgende piep MOEST het antwoord er staan. Nou je snapt het… ik blokkeerde volledig. Zoals een konijn ’s nachts kan staren in de koplampen van een auto, zo zat ik in verstarring te wachten op de volgende piep. O shit… ik moest ook nog wat uitrekenen…
Wat ook meespeelde…
Kennelijk triggerde de fotoshoot mijn oude thema ‘je best doen, omdat je beoordeeld wordt’. En daar zit weinig overgave in naar de ander toe kan ik je vertellen, of in deze situatie aan de cameralens. Het fenomeen van ‘zelfbewustzijn’ speelde op. Hoewel ik deze term hier eigenlijk misleidend vind. 
Ik was me namelijk helemaal niet bewust van mezelf, maar eerder van mijn ego die met mij aan de haal ging. Allerlei gedachten, overtuigingen en oordelen spookten door mijn hoofd: ‘je moet goed op de foto staan’, ‘ik moet zakelijk overkomen’, en ‘ik moet uitstralen wie ik werkelijk ben’. Ha ha ha lekker paradoxaal! Hoezo loslaten en overgave?
Wat mij ook opviel was dat er opeens weer ‘moeten’ ontstond. Ofwel, ik legde de druk erop. Waar is dat ‘speelse willen’ dan toch gebleven? Zie met deze worsteling dan nog maar eens ‘als je natuurlijke zelf’ op de foto te komen. Resultaat? Dit eerste portret. Prachtige beeldfeedback en een moment van bezinning voor mij. De gespannen kaken en ogen, vertelden mij vooral ‘laat je oordelen gaan en laat Pamela zich bekommeren om de foto’s. Zij is de expert en vakvrouw. Geef je over en blijf gewoon dicht bij jezelf.’
Zo grappig… je eigen advies opvolgen, ha ha ha.
Fotoshootfeest
Nu denk je misschien dat de hele exercitie een lijdensweg was, maar dankzij de professionaliteit van Pamela was het verre van dat. Zij liet mij lekker werken en schoot ondertussen foto’s. Naast dat het een mooie les voor mijzelf was, hebben we enorm gelachen met elkaar. De uitdaging om tijdens de fotoshoot mijn eigen speelsheid weer te pakken heb ik aangenomen. Wat is het toch een mooi proces. In alle situaties gewoon jezelf zijn. En toch, het gaat niet altijd vanzelf.
Nu ben ik heel benieuwd naar de andere foto’s. Zodra ze binnen zijn, zal ik een selectie maken. Mocht je het leuk vinden om ook die te bekijken dan nodig ik je van harte uit door mijn website te bladeren en mijn sociale media te checken.
